ترس از تهاجم جدید روسیه به اوکراین

در امتداد مرز شمالی اوکراین با روسیه ، ترس از تهاجم جدید وجود دارد. اکنون، پس از شکست دادن روس ها - در طی هفته ها نبرد و با هزینه های گزاف - نیروهای مرزبانی منطقه چرنیهیو اوکراین با احتیاط به تماشای نیروهای دشمن و تجهیزات انبوه خود می پردازند.

جنگ اینجا با جاهای دیگر کشور متفاوت است، جایی که نیروهای روسی محکم در خاک اوکراین محاصره شده اند. این یک جنگ فرامرزی است. تانک های روسی دهکده های اوکراین را شلیک می کنند. گلوله ها در درگیری های پراکنده اسلحه در یک سرزمین پر تنش به پرواز در می آیند.

سرهی خومنکو، 30 ساله، فرمانده یگانی که در مرز نزدیک روستایی که در آن بزرگ شد، در حال گشت زنی است، گفت: «مرز هرگز مثل سابق نخواهد بود. "اگر قبلا فقط یک خندق تانک وجود داشت، اکنون کل آن مین گذاری خواهد شد."

خمنکو و زیردستانش دیگر روزهای مرخصی ندارند. آنها در باتلاق ها و جنگل های مرزی زندگی می کنند و نه تنها با روس ها بلکه با «پشه هایی به اندازه بند انگشت» می جنگند. او گفت که کلاف هایی که در سنگرها می سوزانند تا آنها را دور نگه دارند، باعث سرگیجه آنها می شد. حالا آنها به آن عادت کرده اند.

هفت هفته از خروج روس ها از منطقه چرنیهف می گذرد. زمستان به بهار تبدیل شده است و ده ها هزار آواره با بازسازی جاده ها و خدمات عمومی بازگشته اند.

مقامات مرزی می گویند که همه چیز خیلی زود اتفاق می افتد.

الکساندر وادوفسکی، معاون فرمانده گارد مرزی منطقه گفت که روزانه بین دو تا هشت گلوله در منطقه چرنیهیو فرود می آید. سربازان او مرتباً مجبور به پاسخ دادن به آتش در سراسر مرز می شوند.

او گفت: «در هر صورت، ما برای تهاجم مجدد احتمالی آماده می شویم. آنها به مواضع و شهرهای ما حمله می کنند. [روس ها] هیچ مفهومی از قوانین تعامل ندارند.»

همین پویایی در منطقه همسایه سومی، که روس ها تقریباً همزمان با چرنیهیو آن را تخلیه کردند، در حال انجام است.

و در خارکف، در حالی که نیروهای اوکراینی روس ها را به سمت مرز عقب می رانند، مقامات محلی گفتند که انتظار دارند جنگ در آنجا نیز به جنگی تبدیل شود که آمادگی های دفاعی جایگزین نبردهای تنومند شود.

روابط بین مردم محلی در دو طرف مرز نزدیک بود اما قبل از تهاجم تیره بود.

پیوندهای خانوادگی و فرهنگی عمیق است، اما الحاق کریمه به روسیه در سال 2014 و همچنین حمایت این کشور از جدایی طلبان در شرق اوکراین باعث ایجاد تنش شد، حتی صدها مایل دورتر.

خومنکو گفت: پیش از این، اقوام، دوستان و آشنایان از روسیه با نیت خیر به اینجا آمده بودند.

پس از تهاجم در فوریه، همه چیز غیرقابل تصور شد.

اکنون مرزها پر از رودخانه های خون است. یادبود کسانی است که درگذشتند. وادوفسکی گفت: این خط اکنون با جان های قربانی شده همراه است.

در Tykhonovychi، روستایی با حدود 600 سکنه که با بیش از نیم دوجین مایل جنگل از مرز جدا شده بود، دو مرد جوان محلی که در گارد مرزی خدمت می کردند در آخرین روزهای قبل از عقب نشینی روس ها کشته شدند.

آندری ساموسنکو و آنتون میاهکی دوستان دوران کودکی بودند. هر دوی آنها 30 ساله بودند، با چشمانی آبی، و خانواده های دوست داشتنی را پشت سر گذاشتند.

همکاران آنها دقیقاً می دانند که چگونه کشته شده اند، زیرا سربازان روسی که به آنها کمین کرده بودند، دوربین هایشان روشن بود و فیلم را در تلگرام منتشر کردند.

این ویدئو سربازان روسی را نشان می دهد که یک نارنجک راکتی به سمت وانت مرزبانان شلیک می کنند و سپس به طور خلاصه کسانی را که جان سالم به در برده اند اعدام می کنند.

همسر ساموسنکو، نینا، 35 ساله، اکنون پنج دختر خود را به تنهایی بزرگ می کند و سه ماهه باردار است. او و آندری در آستانه جنگ، قبل از اعزام او باردار شدند. او امیدوار است ششمین او پسر باشد.

همسایه ها سعی کرده اند به او کمک کنند، اما او آنقدر غمگین است که نمی تواند درگیر شود. هنگامی که خبرنگاران به ملاقات او رفتند، تنها چیزی که می توانست در مورد شوهرش بگوید قبل از اینکه اشک بر او غلبه کند این بود: "او بهترین بود."

در پایین یک جاده خاکی در حدود یک مایل از خانه ساموسنکوها، خانواده میاهکی برای پذیرایی از سه نفر از همکارهای مرزبانی آنتون که برای گذاشتن گل بر مزار او به آنجا رفته بودند، جمع شدند.

مادربزرگش، هالینا پتریونا، 68 ساله، علاقه خاصی به او داشت. او تعداد دقیق روزهای پس از کشته شدن آنتون، از زمان دفن او و از زمان تهاجم را می داند. او با همان سوال دست و پنجه نرم می کند که بسیاری از اوکراینی ها برای پاسخ به آن تلاش کرده اند: "چرا؟"

"این همه جوان از دست رفته اند، و برای چه؟" پتریونا پرسید. "من هدف آنها را درک نمی کنم. چرا بی وقفه بمباران می کنند؟ آنها چه انتظاری دارند؟ که تسلیم شویم؟»

مردم در تیخونوویچی و دیگر روستاها در عوض هر چه دارند به مرزبانان می دهند. آنها تمام وعده های غذایی خود را می پزند، و غیرنظامیان اگر نگهبانان بیش از حد لاغر شوند، پاسگاه ها را تشکیل می دهند.

خومنکو، فرمانده گفت: «اگر به آنها بگویید که به شیر نیاز دارید، برای شما یک خمره می آورند.

با دیدن اینکه روس ها یک بار چقدر راحت از مرز عبور کردند، اکثر آنها در حال بستن کمربند برای یک دور دیگر هستند.

مردم محتاط هستند. آنها می شنوند که روس ها دوباره قدرت خود را افزایش داده اند.

در روز تهاجم در فوریه، بوندارنکو از روستایی نزدیکتر به مرز خبر رسید که روسها در راه هستند. او به هر کسی که می توانست زنگ زد تا به آنها بگوید مخفی شوند. سپس تمام اسنادی را که می توانست مخفی کرد.

سه تانک غلتیدند و یک تیر برق را فرو ریختند. برخی از مردم محلی برای رویارویی با سربازان روسی بیرون آمدند، که آنها به یاد می آورند که گیج شده بودند و حتی شکست خوردند.

مشاجره کوتاهی پیش آمد، اما پس از آن روس ها در راه بودند - در نهایت به حومه چرنیهیو رسیدند، شهری با 300000 نفر که آنها را محاصره کردند اما هرگز آن را تصرف نکردند.

در طول ماه مارس، جت ها و توپخانه های روسیه بی رحمانه شهر را بمباران و گلوله باران کردند.

مقر نیروهای مرزبانی حداقل 30 بار مورد اصابت قرار گرفت و به شدت آسیب دید، اما اکثر اهداف هیچ هدف نظامی نداشتند - ساختمان های آپارتمانی، خواربارفروشی ها، مدارس.

به گفته شهردار شهر، بیش از 700 غیرنظامی در آنجا کشته شدند.

در روستاها بیشترین تغییر نگرش آنها به مرز بوده است. یک بار، این یک خط خیالی بود، یک تصادف تاریخی، چیزی برای نگرانی زیاد نبود.

اکنون آنها آن را تنها چیزی بین خود و گروهی از مهاجمان می بینند.